|
|
| LITERATURA |
Hiszpania wydala na świat wielu wspaniałych pisarzy i poetów, co roku na rynku hiszpańskim pojawiają się nowe sensacje literackie, które podbijają serce niejednego (czyt. milionów) czytelnika. Jednym z najlepszych pisarzy literatury przygodowej jest Arturo Pérez- Reverte (ur. 24 listopada 1951 w Kartaginie; pisarz, dziennikarz) wiele z jego znakomitych dzieł stało się inspiracją do stworzenia filmów. W 1990r.Roman Polański nakręcił film pod tytułem "Dziewiąte Wrota" ("The Ninth Gate") na podstawie powieści "Klub Dumas" ("El club Dumas"). Filmy powstawały także na podstawie innych powieści jak choćby "Fechtmistrza", " Szachownicy flamandzkiej" ("La tabla de Flandes"), "Terytorium Komanczów", "Przygód Kapitana Alatriste" czy "Cmentarzyska Bezimiennych Statków", są jednak także nowe dzieła, które nie zostały jeszcze nakręcone jak "Ostatnia bitwa Templariusza" (2006r.) czy "Słońce nad Bredą"(2006r.). Matilde Asensi, Julia Navarro, José Carlos Somoza, Carlos Ruiz Zafón to nazwiska innych pisarzy, których powieści kuszą wartką akcją i "sensacyjnym smaczkiem" i robią "furorę" nie tylko w Hiszpanii, ale także w innych krajach. Myślę, że na chwilę uwagi zasługuje ten ostatni, mianowicie Carlos Ruiz Zafón. Po wydaniu czterech książek dla młodzieży "El principe de la niebla" (1993) - "Książę mgły", "El palacio de la medianoche" (1994) - "Pałac o północy", "Las luces de septiembre" (1995) - "Światła września" i "Marina" (1999), postanowił napisać powieść dla trochę starszych czytelników, był nią "Cień wiatru"("La sombra del vento").
(Arturo Pérez- Reverte)
"(...) Zafón językiem prostym, czasami nawet dosadnym, okraszanym soczystymi wtrętami, zbudował zaskakującą i niezwykle intrygującą fabułę, która wciąga czytelnika w prywatne śledztwo, prowadzone w domowym zaciszu. Wprowadzając umiejętnie kolejne postaci i ukazując ich wzajemne powiązania, stopniowo ożywia jedną z zapomnianych książek zamkniętych na Cmentarzu, odkrywa na nowo "Cień wiatru"...
Poddając się magii powieści Zafóna, uczymy się dostrzegać piękno w prostym życiu zwykłych ludzi; kształtujemy w sobie szacunek wobec tajemnicy zawartej w fałdach każdej powieści, tajemnicy, której odkrycie może mieć cenę nawet naszego własnego życia; odkrywamy, że świat wokół nas, zdałoby się tak dobrze nam znany, okazuje się żyć własnym życiem, niejednokrotnie o silnych znamionach tragedii, a my nieświadomie uczestniczymy w jej kolejnych aktach jako główni bohaterowie, dawno już wpisani w fabułę przez bardziej czy mniej znanego autora...
(Carlos Ruiz Zafón)
Jako główne zaś postaci tajemniczej księgi życia powinniśmy ocalić literaturę od zapomnienia... A zatem woluminy w dłoń i odkryjmy jeszcze raz inną historię o nas samych." (fragment recenzji Katarzyny Berety)
Mówi się, że literatura hiszpańska ma się bardzo dobrze. Jak w takim razie jest z literaturą hiszpańskojęzyczną? Otóż odważę się stwierdzić, że jeszcze lepiej. Wielu właśnie takich pisarzy swoje debiutanckie powieści wydali wiele, wiele lat temu, a nadal z każdą nawą książka zyskują nowych czytelników i choć swoje najważniejsze książki mają już za sobą to i tak potrafią zaskakiwać jakością swoich powieści; do takich pisarzy należy między innymi Gabriel García Márquez, Carlos Fuentes czy Mario Vargas. Co do Márqueza, to jest on uważany za jednego z najlepszych, jeśli nie najlepszego twórcę realizmu magicznego.
To jego autorstwa są takie tytuły jak:
1955 - Szarańcza (La hojarasca)
1961 - Nie ma kto pisać do pułkownika (El coronel no tiene quien le escriba)
1962 - Pogrzeb Mama Grande (Los funerales de la Mamá Grande)
1962 - Zła godzina (La mala hora)
1967 - Sto lat samotności (Cien anos de soledad)
1981 - Kronika zapowiedzianej śmierci (Crónica de una muerte anunciada)
1985 - Miłość w czasach zarazy (El amor en los tiempos del cólera)
1989 - Generał w labiryncie (El general en su laberinto)
1992 - Dwanaście opowiadań tułaczych (Doce cuentos peregrinos)
1994 - O miłości i innych demonach (Del amor y otros demonios)
1996 - Raport z pewnego porwania (Noticia de un secuestro)
2002 - Życie jest opowieścią (Vivir para ccontarla)
2004 - Rzecz o mych smutnych dziwkach (Memoria de mis putas trtrtristes)
I inne. Także jego dzieła stały się inspiracją dla reżyserów ( choćby niedawno powstały film: Miłość w czasach zarazy"). Márquez w 1982 otrzymał Literacką Nagrodę Nobla za "powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu".
opracowała: Ania Lipa
| |
|
